Spreekkamer 5
Ways of Saying II
Materiaal: onderzoekstafelpapier, inkt, papier, tape, hout, potloodtekeningen, fotografie, prints.
Sinds 2008 werkt Meyke Mulder [Tegelen, 1979] als diëtist bij Centrum Kwaliteit van Leven in het AvL. Daarnaast startte ze in 2019 met de avondopleiding van de kunstacademie [Gerrit Rietveld Academie] waar ze afgelopen jaar succesvol afstudeerde.
In het maken van kunst vindt Meyke een tegenhanger voor haar werk, zonder de lading van ziekte en zorg. Tegelijkertijd ziet de kunstenaar grote verwantschap tussen haar beide beroepen. Voor haar is het maken van kunst eenzelfde proces als het verlenen van zorg, maar het speelt zich af in uiteenlopende werelden met elk hun eigen regels, doelen, belangen en verwachtingen:
“Als zorgverlener en kunstenaar doe ik hetzelfde:
Ik observeer en luister, stel vragen ter verduidelijking en focus op details.
Ik creëer een beeld in mijn hoofd, deel mijn mening en geef soms raad.
Ik teken alles op.”
Voor Spreekkamer 5 liet Meyke zich inspireren door haar werk in het AvL en de ontelbare gesprekken die zij in de afgelopen zestien jaar voerde.
Er zijn in de kamers geen sporen van patiënten, naasten of medewerkers.
Niet van hun gesprekken, de emoties en de connecties. In haar beleving zijn de spreekkamers steriele, anonieme en inwisselbare ruimtes waarin alledaagse en functionele objecten staan. Als in een stilleven.
Meyke: ‘Ik vroeg mij af hoe mijn werkplek eruitziet als ik deze met ‘kunstenaarsogen’ bekijk.
Er begonnen andere dingen op te vallen.
Er ontstonden tekeningen en prints waarbij ik mijzelf laat zien in een ruimte waar het normaliter om de ander draait. Gesprekken vielen uiteen in woorden en letters, dit werden vormen die een nieuwe ruimte bedekken met onbesproken boodschappen. De gesprekken die normaal het doel hebben om elkaar te begrijpen, zijn abstracte beelden geworden waar ieder zijn of haar eigen betekenis aan kan geven.
‘Tijdens het maken van dit werk, had ik regelmatig het gevoel op een geheime missie te zijn, alsof ik dingen deed die niet pasten binnen de geldende ziekenhuis normen. Toen ik vervolgens deze installatie exposeerde op de kunstacademie voelde het alsof ik stiekem een kijkje gaf achter gesloten ziekenhuisdeuren. Nu is de kunst weer terug bij de bron!’
‘Kunst geeft mij de vrijheid om niet begrepen te hoeven worden.
Iets wat ik anderen ook graag wil laten ervaren.’
Foto’s:
Martijn Janssen
@tynjans